Από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη, αν και όλοι οι στίχοι ήταν εντυπωσιακοί, κατάφερα να επιλέξω τους παρακάτω στίχους:
Θ΄ απαρνηθείς
τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Σ΄ αυτούς τους στίχους ο ποιητής μάς παρακινεί να απαρνηθούμε την καλοπέρασή μας, το ζεστό φαγητό, τη σπιτική θαλπωρή και να ενδιαφερόμαστε για το αύριο. Ο δρόμος μας θα είναι δύσκολος, όμως εμείς δε θα δειλιάσουμε και δε θα φοβηθούμε μπροστά σε τίποτα. Το καλό της ανθρωπότητας θα μας δυναμώσει και θα μας δώσει το κίνητρο να αγωνιστούμε και να μη σταματάμε μπροστά σε κανένα εμπόδιο, σε καμία δυσκολία.
Ο δικός μου στίχος:
Αν
θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα
υποστηρίξεις την ειρήνη και το δίκαιο και όχι την βία και το άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.