ΦΑΝΕΡΑ Ή ΚΡΥΦΑ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΡΟΛΟΥΣ Ή ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ...

Καθώς πλησιάζουμε περισσότερο στις 6 Οκτωβρίου, ημέρα που θα αφιερώσουμε σε αντιρατσιστικές δραστηριότητες στο σχολείο, σκέφτομαιπως μάλλον χρειάζεται πολλή προσπάθεια και πραγματική ειλικρίνεια ώστε να «ανακαλύψουμε» τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δηλαδή τις διάφορες μορφές «φανερού» ή «κρυφού» ρατσισμού που είναι πάντοτε παρούσες.

Η φράση “elephant in the room” είναι ένα αγγλικό μεταφορικό ιδίωμα για μια φανερή αλήθεια η οποία είτε αγνοείται είτε δεν αντιμετωπίζεται. Η ιδιωματική έκφραση μπορεί να αναφέρεται και σε ένα φανερό πρόβλημα ή κίνδυνο που κανένας δεν θέλει να συζητήσει. Είναι βασισμένη στην ιδέα ότι θα ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητος ένας ελέφαντας σε ένα δωμάτιο.
Έτσι, οι άνθρωποι που προσποιούνται ότι ο ελέφαντας δεν είναι εκεί, έχουν επιλέξει να αποφύγουν να ασχοληθούν με ένα ολοφάνερο και σημαντικό θέμα.
Στη διδακτική πρακτική έχουμε ανάγκη εργαλεία αντιμετώπισης φαινομένων εκφοβισμού (bullying), ρατσιστικού λόγου, ρατσιστικών συνεπειών ασχέτως προθέσεων και, κυρίως,  εργαλεία για την ενδυνάμωση όλων των παιδιών.
Ένα τέτοιο εργαλείο είναι και τα βιβλία και θεατρικά κείμενα  για τη διαφορετικότητα, όπως 

«Το παιδί με τη βαλίτσα»:  γραμμένο από το δημοφιλέστερο συγγραφέα θεατρικών κειμένων για 

παιδιά και εφήβους της Μεγάλης Βρετανίας, Μάικ Κένι, είναι ένα έργο σύγχρονου προβληματισμού 

για μικρούς και μεγάλους, με έντονο κοινωνικό περιεχόμενο και αλήθειες που δύσκολα λέμε στα

 παιδιά.

Τρυφερό, ειλικρινές και βαθιά καταγγελτικό, το έργο του Μάικ Κένι το «Παιδί με τη βαλίτσα» 

αποτελεί ένα αριστούργημα του σύγχρονου θεάτρου για παιδιά και εφήβους. Στο πρόσωπο του 

μικρού πρόσφυγα Ναζ, που έρχεται από μια μακρινή χώρα της Ασίας -η χώρα δεν κατονομάζεται 

από το συγγραφέα επίτηδες, δίνοντας έτσι μια πιο οικουμενική διάσταση στο έργο του- αναζητώντας

 μια καλύτερη μοίρα στο δυτικό «ευημερούντα» κόσμο, αντικατοπτρίζονται χιλιάδες ιστορίες 

μεταναστών που ξεριζώνονται, με κίνδυνο συχνά της ζωής τους, από τις χώρες τους και τις 

οικογένειές τους με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Ο πόλεμος, η φτώχεια, η παιδική 

εκμετάλλευση, το λαθρεμπόριο ανθρώπινων ζωών είναι μερικά από τα θέματα που αγγίζει ο 

συγγραφέας με διακριτικότητα, ευαισθησία και χιούμορ, έτσι όπως αρμόζει όταν απευθύνεται κανείς

 σε παιδικές ψυχές. Ο μικρός ήρωας του Μάικ Κένι γίνεται στο έργο του το σύμβολο της 

αθωότητας, της ευγένειας και της θέλησης που νικά την κακία του κόσμου, φτάνοντας στον 

προορισμό του, όχι αλώβητος από όσα πέρασε, αλλά γεμάτος σοφία και γνώση για τη ζωή και τον 

κόσμο. Με μια άδεια βαλίτσα στο χέρι, αλλά γεμάτος ψυχικά αποθέματα, ο μικρός Ναζ μας διδάσκει

 ότι αξία στη ζωή έχει να προσπαθείς, να βοηθάς, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να συμφιλιώνεσαι.

Παιδιά με ειδικές ικανότητες

Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν’ αγγίξει το όνειρό του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ’ όλ’ αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν’ ανέβουν ψηλά – απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν’ ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμά τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Ας αρχίσουμε από σήμερα τουλάχιστον να σεβόμαστε τα δικαιώματα των ατόμων αυτών στις καθημερινές μας δραστηριότητες. 

Ας μας γίνει επιτέλους συνείδηση ότι οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν εμάς, αλλά με κάποιες ιδιαιτερότητες, ίσως τότε σαν κοινωνία αναβαθμιστούμε.

Θυμηθείτε τα παραδοσιακά παιχνίδια!!! Ορισμένα «μιλούν» για προβλήματα αναπηρίας. Για τύφλωση, η τυφλόμυγα.  Για προκαταλήψεις, χαλασμένο τηλέφωνο. Για Αλτσχάιμερ, η κολοκυθιά. Για κινητική αναπηρία, οι τσουβαλοδρομίες… Δοκιμάστε να τα παίξετε. Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.